Eğitim, hangi durum ya da koşulda olursak olalım en iyi sonucu almak için gerçekleştirilen bir faaliyettir. Bu faaliyet, bir disiplin içerisinde, sistemli şekilde nesilden nesile aktarılır. Kapsamı bakımından ele alındığında eğitim, öğretimi de içinde taşır denebilir. Çocuklar taklit yoluyla öğrendikleri davranışlarla birlikte eğitim sürecini de içselleştirmektedir. Eğitimi genel ve bilindik tanımı ile ifade edersek ‘’bireyde kalıcı ve istendik davranış değişikliği gerçekleştirme süreci’’ diyebiliriz. Tabi burada istendik davranışın çevreden çevreye ve toplumdan topluma değiştiğini de belirtmeliyiz. Buna karşın her toplumun eğitime bakışı ve eğitimi ele alış biçimi farklı olsa da temel hedefi iyilik halidir. Bunları göz önünde tutarak ülkemizin bu faaliyet bütününü Milli Eğitim Bakanlığı çatısı altında ele alması şaşırtıcı olmayacaktır. Burada kastedilen eğitimin milli bir hüviyete sahip olduğu ve öğretimin de eğitimin içinde ele alındığıdır.
Eğitim doğuştan itibaren başlayan ve tamamlanmaktan ziyade dinamik yapısını koruyan ve gelişen bir süreçtir. Bu sürecin en başında gerçekleştirilen eğitim ise tüm bu sürecin üzerinde inşa edilmesi bakımından ayrı bir öneme ve kıymete sahiptir. Her ne kadar yaşam boyunca bir eğitime tabi olsak da, özellikle de çocukluk evresinde kazandıklarımız temelimizi ve yaşam felsefemizi doğrudan şekillendirmektedir. İşte bu sürecin şekillenmesi aile dediğimiz kurumda başlar. Bakım ve beslenme ihtiyacının karşılanması nedeniyle birey babasına nazaran annesiyle daha çok etkileşime girmek durumundadır. Tüm çevresel faktörlerin eğitimimizde etkisi olduğunu göz ardı etmeden, yazımızın başlığından da anlaşılacağı üzere ebeveyn çocuk etkileşimi üzerinde eğitimde yapılan ‘’mukayese’’ hatasını ifade etmek yerinde olacaktır.
Her birey eşit şartlarda hayata başlamaz. Birey büyüdükçe ve olgunlaştıkça benlik duygusu bu farkındalıklarla gelişir. Dolayısıyla rol model olarak gördüğü kişilerin duygusal ve kişisel bütünlüğü oldukça önemlidir. Tutarlı ve istikrarlı bir ebeveyne sahip olan bireyler bu nedenle şanslıdır da denebilir. Benzer durumlarda aynı tutum ve davranışlara sahip olan ebeveynler istikrarlı ve kararlı oldukları gibi onları rol model alan çocukların psikososyal gelişimini de belirleyebilmektedir. Bütünlüğünü sağlamış ebeveynler tutum ve davranışlarıyla bunu dış dünyaya yansıtırlar. Kendi iç tutarlığını sağladıkları için kimseyle kendilerini mukayese etmezler ve kişisel gelişimlerini kendi benlikleri üzerinden tanımlarlar. Bu bütünlük ve tutarlılığa sahip olmayan ebeveynler ise sürekli yetersizlik duygusu ile kendilerini başkalarına kıyaslar ve ona göre pozisyon alırlar. Bu ebeveynler okul çağında olan çocuklarının akademik durumlarını başka çocuklarla kıyaslarlar. Akademik başarısı düşük olan ve sürekli bu karşılaştırmalara maruz kalan çocukta özgüven eksikliğine, yetersizlik duygusuna ve anksiyete sebep olduklarının farkında olmazlar. Oysa yapılması gereken bireyin kişilik gelişimini kendi koşulları içerisinde değerlendirmek ve gelişimi için iç motivasyonunu sağlamak olmalıdır. Ebeveyn düşüncelerinin, tutum ve davranışlarının çocuğun eğitimini doğrudan şekillendirdiği unutulmamalıdır.
